(ویدئو و تصویر) اولین انسان هایی که با زندگی در زیر آب سازگار شده اند! - وبلاگ من

به گزارش وبلاگ من، دانشمندان اخیراً مطالعه ای را بر روی قبایل باجائو (ساکن در منطقه ها ساحلی جنوب آسیا) انجام داده اند که نشان می دهد نوع زندگی چند صد ساله (و شاید هزاران ساله) آن ها که به غواصی در دریا مربوط است، سبب شده تا این افراد به مرور از لحاظ ژنتیکی تغییراتی را در جهت سازگاری بیشتر با غواصی شاهد باشند.

به گزارش وبلاگ من، اگر نفس خود را حبس کنید و صورت خود را در یک وان آب فرو کنید، بدن شما به طور اتوماتیک چیزی را که به آن پاسخ غواصی می گویند، ایجاد می نماید. ضربان قلب شما کند می گردد، رگ های خونی و طحال شما منقبض می گردد و همه این واکنش ها به شما یاری می نمایند در هنگام کمبود اکسیژن، در مصرف انرژی صرفه جویی کنید.

بیشتر افراد می توانند نفس خود را برای چند ثانیه و بعضی برای چند دقیقه زیر آب حبس نمایند. اما گروهی از مردم جنوب آسیا به نام باجائو قاردند به مدت 13 دقیقه در اعماق حدود 200 فوتی زیر آب، غواصی نمایند. این مردم قبیله ای در آب های پیچ در پیچ فیلیپین، مالزی و اندونزی زندگی می نمایند، جایی که برای شکار ماهی یا جستجوی عناصر طبیعی قابل استفاده در صنایع دستی، احتیاج به غواصی است. اکنون، مطالعه ای در مجله Cell اولین سرنخ ها را ارائه می نماید که نشان می دهد جهش DNA در طحال های بزرگ تر این مردمان، به باجائو ها مزیت ژنتیکی برای زندگی در اعماق آب ها می دهد.

موضوع طحال بزرگتر

از بین تمام اعضای بدن، طحال شاید مجذوب کننده ترین نباشد، زیرا از نظر فنی ما می توانیم بدون آن زندگی کنیم، ولی این اندام به حمایت از سیستم ایمنی و بازیافت گلبول های قرمز خون یاری می نماید. یافته های علمی پیشین نشان ثابت می نماید که در فوک ها، پستانداران دریایی که بیشتر عمر خود را در زیر آب می گذرانند، طحال به طور نامتناسبی بزرگ است. ملیسا لاردو از مرکز ژئوژنتیک دانشگاه کپنهاگ و نویسنده این مطالعه، می خواست ببیند آیا همین ویژگی برای انسان های غواص نیز صادق است یا خیر. در سفر به تایلند، او گزارش هایی در خصوص قبایل دریایی مذکور شنید و تحت تأثیر توانایی های افسانه ای آن ها نهاده شد.

او درباره سفر های اولیه اش به اندونزی می گوید: می خواستم ابتدا جامعه را ببینم، نه اینکه فقط با تجهیزات علمی حاضر شوم و آنجا را ترک کنم. در بازدید دوم، یک دستگاه سونوگرافی قابل حمل و کیت های جمع آوری با خود آوردم. به خانه های مختلف می رفتیم و از طحال آن ها عکس می گرفتیم.

او می افزاید: آن ها اغلب تعجب می کردند که من از کجا درباره آن ها چیز هایی شنیده بودم. او بعلاوه داده های مربوط به گروهی از افراد به نام سالوان را که در سرزمین اصلی اندونزی زندگی می نمایند، گرفت. با مقایسه این دو نمونه در کپنهاگ، تیم او دریافت که مقدار میانه طحال یک فرد باجائو 50 درصد بزرگتر از همان اندام یک فرد سالوان است.

محققان بعلاوه به ژنی به نام PDE10A برخوردند که گمان می رود هورمون تیروئید خاصی را در باجائو ها کنترل می نماید، اما به طرز شگفت انگیزی در سالوان ها دیده نمی شد. در موش ها، این هورمون با مقدار طحال مرتبط است و موش هایی که برای داشتن مقادیر کمتر این هورمون دستکاری شده اند، طحال کوچک تری دارند. لاردو این نظریه را مطرح می نماید که با گذشت زمان، انتخاب طبیعی (سبک زندگی که طبیعت به بشر تحمیل می نماید) به باجائو که هزار سال است در این منطقه زندگی نموده اند، یاری می نماید تا مزیت ژنتیکی را توسعه دهند و به عبارت دیگر تغییر ژنتیکی سبب سازگاری بیشتر آن ها با شرایط می گردد.

موضوع فشار آب

ریچارد مون از دانشکده پزشکی دانشگاه دوک می گوید در حالی که طحال ممکن است تا حدی شرح دهد که چگونه باجائو به خوبی شیرجه می رود، اما فاکتور های دیگری نیز ممکن است در کار باشد. مون شرح می دهد که چگونه بدن انسان به ارتفاعات بالا و اعماق شدید واکنش نشان می دهد. وقتی انسان در عمق آب فرو می رود، افزایش فشار باعث می گردد رگ های خونی ریه با خون بیشتری پر گردد. در موارد فشار شدید، عروق ممکن است پاره شوند و باعث مرگ شوند. علاوه بر سازگاری های ارثی ژنتیکی، تمرینات منظم می تواند به جلوگیری از این اثر یاری کند.

وی می گوید: دیوار قفسه سینه می تواند در این شرایط سازگارتر گردد. ممکن است کمی شلی ایجاد گردد و دیافرام نیز ممکن است کشیده گردد. با این حال، ما واقعاً نمی دانیم که آیا این اتفاقات رخ می دهد یا خیر. طحال می تواند تا حدودی منقبض گردد، اما ما تا به امروز هیچ ارتباط مستقیمی بین تیروئید و طحال شناسایی ننموده ایم. ممکن است اینطور باشد.

سینتیا بیل یک انسان شناس از دانشگاه کیس وسترن است که افرادی را که در ارتفاعات بسیار بالا زندگی می نمایند، از جمله تبتی هایی که گفته می گردد در بام جهان زندگی می نمایند، مورد مطالعه قرار داده است. او فکر می نماید که مطالعه ملیسا لاردو فرصت های تحقیقاتی جالبی را باز می نماید، اما قبل از اینکه متقاعد گردد که یک ویژگی ژنتیکی به باجائو یاری می نماید تا غواص های بهتری شوند، باور دارد که باید شواهد بیولوژیکی قابل مقدار گیری بیشتری در این خصوص بدست آورد.

باجائوها چه اهمیتی دارند؟

لاردو می گوید علاوه بر درک چگونگی تبدیل باجائو به غواصان آزاد خوب، این یافته ها پیامد های پزشکی نیز دارد. عوارض غواصی شبیه به یک شرایط پزشکی به نام هیپوکسی حاد است که در آن انسان از دست دادن سریع اکسیژن را تجربه می نماید. این شرایط اغلب دلیل مرگ در اورژانس است. مطالعه باجائو ها می تواند به طور موثر به عنوان یک آزمایشگاه تازه برای درک هیپوکسی عمل کند.

با این حال، سبک زندگی عشایر دریایی به طور فزاینده ای در معرض تهدید است. آن ها گروه های به حاشیه رانده شده ای هستند که از حقوق شهروندی مشابه همتایان خود در سرزمین اصلی برخوردار نیستند. افزایش ماهیگیری صنعتی نیز امرار معاش آن ها با ذخایر محلی را دشوارتر می نماید. در نتیجه، بسیاری از آن ها تصمیم گرفته اند دریا را ترک نمایند. لاردو از عدم حمایت از شیوه زندگی آن ها نگران است و می گوید؛ باجائو و درس هایی که آن ها می توانند در خصوص سلامت انسان به ما بدهند ممکن است تا مدت زمان زیادی در دسترس ما نباشند.

منبع:nationalgeographic

ترجمه: مصطفی جرفی-وبلاگ من