ناموسی ترین دعوای تاریخ فوتبال! - وبلاگ من

به گزارش وبلاگ من، بسیاری از افرادی که این روزها در نکوهش توهین به زنان و دختران گریبان چاک می کنند وقتی پای فوتبال وسط می آید انگار تمام سخنان گهربارشان فراموش شان می شود و رکیک ترین دشنام های جنسی را نثار زن و دختر و مادر و همسر بازیکنان می کنند.

وبلاگ من؛ احسان محمدی- عادل فردوسی پور مدتهاست که در قاب تلویزیون نیست اما مثل فیلی که از وسط شالیزار رد شود آنقدر ردپا جا گذاشته است که از یاد نمی رود. یکی از ردپاهایش این است که هر وقت با ماجرای متفاوتی در فوتبال ایران روبرو می شد می گفت:آخه کجای دنیا اینجور اتفاقی ممکنه بیفته؟

بعد از خبر تلخ و جانگزای سلاخی رومینا با داس به دست پدر، میلیون ها کلمه تولید شده است در نکوهش ماجرا، از چرایی و چگونگی تا نقد نگاه مالکانه به زن و فرزند. کسانی هم گفته و نوشته اند که در کجای دنیا اینجور اتفاقی ممکن است بیفتد؟

اگر فقط یک بار به استادیوم رفته باشید یا در شبکه های اجتماعی مربوط به هواداران فوتبال گشتی زده باشید، می دانید که فحش های جنسی به خانواده بازیکنان، مربیان و داوران امری عادی است. یعنی بسیاری از همین افرادی که این روزها در نکوهش توهین به زنان و دختران گریبان چاک می کنند وقتی پای فوتبال وسط می آید انگار تمام سخنان گهربارشان فراموش شان می شود و رکیک ترین دشنام های جنسی را نثار زن و دختر و مادر و همسر بازیکنان می کنند. فحاشی به کسانی که حتی حق حضور در استادیوم ها را ندارند!

اما ناموسی ترین دعوای تاریخ فوتبال را زین الدین زیدان در آخرین بازی ملی اش رقم زد. او در فینال جام دنیای 2006 وقتی بازی فرانسه با نتیجه 1-1 مقابل ایتالیا گره خورده بود ناگهان برگشت و با یک ضربه سر هولناک مارکو ماتراتزی مدافع نه چندان خوشنام ایتالیا را نقش بر زمین کرد. کارت قرمز گرفت و برای همیشه پرونده بازی های ملی اش بسته شد. عادل فردوسی پور گزارشگر آن بازی بعد از کارت قرمز گفت: حیف شد، من خودم رو آماده کرده بودم که بعد از بازی بگم متشکرم زیدان، برای همه لحظه های خوبی که با فوتبال زیبایت به ما بخشیدی، زیدان ممنون که توی این 10 سال بازیتو دیدیم و لذت بردیم.

زیدان بعد از آن اخراج سکوت کرد اما 20 تیر 1385 علاالدین بروجردی رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی در نامه ای خطاب به زین الدین زیدان، از دفاع کاپیتان تیم ملی فرانسه نسبت به حیثیت اسلامی و انسانی خود قدردانی کرد. او که بر اساس حدس و گمان های اولیه فکر کرده بود، مدافع ایتالیایی، زیدان را تروریست خوانده، نوشت: عکس العمل منطقی شما از این منظر بسیار قابل توجه است که اولاً یک مسلمان نه تنها تروریست نیست بلکه شعار اصلی او سلام است که به معنی صلح است که روزانه صدها میلیون مسلمان آن را اعلام می کنند و ثانیاً بازی های جام دنیای صحنه همدلی و همبستگی میان کشورها و ملت ها است که به هیچوجه نباید به شعارهای غلط و اتهامات ظالمانه آلوده شود.

اما چندی بعد هم ماتراتزی و هم زیدان در گفت و گو با رسانه ها اعلام کردند که درگیری آنها سر توهین ماتراتزی به خواهر زیدان بوده و ربطی به تروریسم نداشته است. ماتراتزی گفت:من حرف های احمقانه ای به زیدان زدم ولی در حدی نبود که او بخواهد چنین واکنشی داشته باشد. در استادیوم هایی که من در آنها بازی کرده بودم، در رم، ناپل، میلان یا پاریس، شما حرفهای به مراتب بدتری می شنوید. من درباره خواهر او صحبت کردم نه آنطور که بعضی روزنامه ها نوشتند درباه مادرش. مادر من وقتی 15 ساله بودم فوت کرد و من هرگز به مادر کسی توهین نمی کنم و نخواهم کرد.

او در اینستاگرامش هم نوشت: ما در جریان بازی با هم اصطکاک داشتیم. زیدان در وقت اول اضافه نزدیک بود به ما گل بزند و رینو گتوزو از من خواست با او یارگیری نفر به نفر داشته باشم. بعد از اولین برخورد شدیدی که داشتیم از زیدان عذرخواهی کردم ولی او واکنش بدی نشان داد. بعد از برخورد سوم دیگر اعصابم خرد شد و لباس او را کشیدم. زیدان برگشت و گفت اگر پیراهنم را می خواهی بعد از بازی را بهت می دهم. من هم درجواب گفتم خواهرت را ترجیح می دهم!

این جمله زین الدین زیدان الجزایری الاصل را چنان عصبانی کرد که با ضربه سر به قفسه سینه ماتراتزی کوبید. او که سابقه 12 سال بازی برای تیم ملی فرانسه داشت و 108 بار پیراهن خروس ها را تن کرده بود و در لیگ های معتبر فرانسه، ایتالیا و اسپانیا درخشیده بود، آن قدر تلاطم های فوتبال را دیده بود که خونسرد باشد اما در آن لحظه انگار رگ ناموس پرستی اش ورم کرد و برای دفاع از خانواده اش کاری کرد که کسی هرگز حتی تصورش را نمی کرد.

این قاب را شاید بتوان ناموسی ترین دعوای تاریخ فوتبال لقب داد. در کنار همه نقدهای درستی که در نکوهش رفتار پدر قاتل وارد شده است باید آرزو کرد که کسی در این موقعیت گرفتار نشود. لحظه ای که هیجان و احساس، داس روی گلوی عقل و آرامش می گذارد ... آن دقیقه آدم ممکن است خیلی از حرف های شیک و روشنفکرانه خودش هم یادش برود. امان از آن لحظه.