تبدیل پلاستیک به سوخت ممکن شد!
به گزارش وبلاگ من، رومیت نوشت: پژوهشگران روش جدیدی را توسعه داده اند که می تواند مخلوطی از چند نوع پلاستیک را به ماده اولیه مفیدی تبدیل کند و سپس آن را برای فراوری سوخت یا پلاستیک به کار ببرد.
ما معمولاً کل پلاستیک ها را در یک گروه قرار می دهیم، اما همان طور که احتمالاً هنگام کوشش برای انداختن مواد قابل بازیافت در سطل بازیافت متوجه شده اید، بطری های آب، قوطی های شیر، کارتن های تخم مرغ و کارت های اعتباری درواقع از مواد مختلفی ساخته شده اند. وقتی آن ها به مرکز بازیافت می رسند، پلاستیک باید جدا گردد. این فرایند می تواند کند و پرهزینه باشد و درنهایت انواع مواد قابل بازیافت و میزان بازیافت را محدود کند.
اکنون پژوهشگران فرایند نوی را توسعه داده اند که می تواند مخلوطی از چند نوع پلاستیک را به پروپان تبدیل کند که واحد ساختمانی شیمیایی ساده ای است که می تواند به عنوان سوخت مصرف گردد یا به پلاستیک نو یا محصولات دیگر تبدیل گردد. دلیل کارآمد بودن این فرایند آن است که اگرچه شیمی دقیق آن ها می تواند متفاوت باشد، بسیاری از پلاستیک ها دستور ساخت اولیه مشابهی دارند: آن ها از زنجیره های طولانی از عمدتاً کربن و هیدروژن ساخته شده اند.
همراه با سیاست ها و محافظت های زیست محیطی، مهندسی مجدد بازیافت می تواند به پیشگیری از بعضی از بدترین آسیب های ناشی از پلاستیک ها یاری کند.
سالانه بیش از 400 میلیون تن پلاستیک در سراسر دنیا فراوری می گردد. از این میزان، کمتر از 10 درصد بازیافت می گردد، حدود 30 درصد از آن برای مدتی درحال استفاده باقی می ماند و بقیه یا به محل های دفن ضایعات یا به محیط زیست راه پیدا می نمایند یا سوزانده می شوند.
پلاستیک ها بعلاوه یکی از عوامل مؤثر تغییرات اقلیمی هستند: فراوری آن ها در سال 2019، 3/4 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای دنیای را در پی داشت. بازیافت نه تنها پلاستیک ها را از مکان های دفن ضایعات و اقیانوس ها دور نگه می دارد، بلکه یافتن راه های نو برای فراوری واحدهای ساختمانی برای پلاستیک ها می تواند به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای نیز یاری کند. جولی رورر، پژوهشگر فوق دکتری مهندسی شیمی در مؤسسه فناوری ماساچوست و یکی از نویسندگان پژوهش اخیر می گوید هدف ما این است که درنهایت بتوانیم ضایعات پلاستیکی را به عنوان ماده اولیه ارزشمندی ببینیم.
یکی از مزیت های اصلی رویکرد نوی که رورر و همکارانش توسعه داده اند، این است که روی دو پلاستیک رایج کار می نماید: پلی اتیلن و پلی پروپیلن.
مخلوطی از پلاستیک ها که بطری های و ظرف های شیر را می سازند، وارد رآکتور می گردد و پروپان فراوری می گردد. این رویکرد گزینش پذیری بالایی دارد و پروپان حدود 80 درصد از گازهای محصول نهایی را تشکیل می دهد. رورر می گوید: واقعاً هیجان انگیز است، زیرا گامی به سوی ایده چرخه ای بودن است.
در فرایند رورر و همکارانش، برای کاهش انرژی مورداحتیاج برای تجزیه پلاستیک از کاتالیزوری با دو مؤلفه استفاده می گردد: کبالت و ماده متخلخل شن مانندی به نام زئولیت. پژوهشگران هنوز دقیقاً از نحوه عملکرد این ترکیب اطمینان ندارند، اما رورر می گوید احتمالاً گزینش پذیری حاصل منافذ موجود در زئولیت است که محل واکنش زنجیره های مولکولی بلند در پلاستیک را محدود می نماید، درحالی که کبالت از غیرفعال شدن زئولیت ممانعت می نماید.
این فرایند هنوز تا آماده شدن برای استفاده صنعتی فاصله دارد. درحال حاضر، واکنش در مقیاس کوچکی انجام می گردد و برای اینکه مالی باشد، احتیاج است که مستمر باشد.
پژوهشگران بعلاوه درحال آنالیز موادی هستند که باید استفاده نمایند. کبالت نسبت به کاتالیزورهای دیگری که آن ها آزمایش نموده اند مانند روتنیوم و پلاتین رایج تر و ارزن تر است، اما هنوز در پی گزینه های بهتری هستند. رورر می گوید درک بهتر نحوه عملکرد کاتالیزورها می تواند به آن ها اجازه دهد تا کبالت را با کاتالیزورهای مقرون به صرفه تر و فراوان تری جایگزین نمایند. رورر می گوید هدف نهایی سیستم بازیافت پلاستیک کاملاً مخلوط است و این چارچوب دور از فکر نیست.
227227
منبع: خبرآنلاین