دغدغه بانوی رکابزن کوهستان ایران برای رسیدن به المپیک: شانس دارم اما تنهایی نه - وبلاگ من

به گزارش وبلاگ من، بانوی رکابزن کوهستان ایران گفت: هدف من قطعا کسب سهمیه المپیک است اما به تنهایی رسیدن به آن امکان پذیر نیست و به حمایت نیاز دارم.

فرانک پرتوآذر در گفت و گو با وبلاگ من درباره برنامه خود برای رسیدن به سهمیه المپیک 2020 در دوچرخه سواری کوهستان اعلام کرد: من با مربی شخصی ام که سوییسی است، کار می کنم. برنامه ام را هم به فدراسیون ارائه نموده ام. البته قرار بود خودم هم به فدراسیون بروم اما به دلیل بحث درس و دانشگاه نتواستم، با این حال می خواهم در اولین فرصت حضوری هم با رییس فدراسیون صحبت کنم.

او ادامه داد: قطعا برنامه کسب سهمیه المپیک است و اگر این برنامه ای که دارم اجرایی گردد و مسابقاتی که می خواهم را بروم، می توانم سهمیه المپیک را بگیرم اما بحث این است که به تنهایی نمی توانم و باید حمایت شوم. من برای بازی ها خودم هم خیلی هزینه کردم و از پس اندازی که داشتم استفاده کردم اما الان برای کسب سهمیه المپیک چیزی ندارم که دیگر بدهم از این رو دریافت سهمیه به تنهایی المپیک امکانپذیر نیست.

پرتوآذر در پاسخ به این پرسش که این توانایی را در خودش می بیند که اولین بانوی رکابزنی باشد که به المپیک می رود، تاکید نمود: اگر نتایج قهرمانی آسیا و بازی های آسیایی را آنالیز نموده باشید این را متوجه می شوید شانس بالایی دارم.

بانوی رکابزن ایران در پاسخ به پرسش دیگری مبنی براینکه برنامه های او هزینه سنگینی دارد یاخیر، توضیح داد: المپیک جایی است که از سراسر دنیا 30-35 نفر در خط استارت قرار می گیرند و من برنامه ای می چینم که بتوانم جزو آن 35 نفر باشم. این در حالی است که کشورهای دیگر هم دارند سرمایه گذاری زیادی می نمایند. برای نمونه ژاپن سه دوچرخه سوار فعال دارد و برای آنها اردودر آمریکا می گذارد و در قهرمانی دنیا هم با تیم کامل شرکت کرد. من برنامه ای می چینم که حالا نه اینکه به اندازه آنها هزینه کنم اما بتوانم به سطحشان برسم و مسابقاتی را بروم که هم امتیاز جمع کنم و هم برایم تجربه باشد. در این میان تجهیزات هم خیلی مهم است و واقعا تجهیزات دوچرخه سواری خیلی گران شده اند.

او اضافه نمود: دریافت فقط سهمیه المپیک برای خیلی از کشورها افتخار است و خیلی از کشورها به دنبال ان هستند. دوچرخه سواری جزو رشته های پرمدال در المپیک است و با سرمایه گذاری و توجه بیشتر در سالهای بعد می توان جواب گرفت. فکر می کنم اینکه بر روی رشته ها و کسانی که شانس بالاتری برای رسیدن به سهمیه المپیک دارند، سرمایه گذاری گردد، منطقی تر است چراکه این یک فرصت طلایی است تا بتوانیم به المپیک برویم.